Ah ah!

Ölüm ve yaşam. Bir varmışsın, bir yokmuşsun. Hayal mi gerçek mi?  Yitip giden canlar, canlarımız. Ölüm gidene mi zor, geride kalana mı? Yaşadıklarımız, yaşayamadıklarımız, hayallerimiz, ertelediklerimiz, söylediklerimiz, gönlümüzde gizlediklerimiz, küskünlüklerimiz, kırgınlıklarımız, en çok da keşkelerimiz… Planlar, programlar…

‘’Hayat, sen plan yaparken başına gelenlerdir.’’ demiş bir düşünür. Sanırım ne kadar da haklı bir söz olduğunu bu pandemi süreci hepimize bir kez daha hatırlattı. Öyle ki bunu iliklerimize kadar yaşadık, yaşıyoruz da.

Hastalık, acziyet, çaresizlik, ayrılık, vedalar… Ah o ciğerimizi yangın yerine çeviren zamansız vedalar…

Şimdi birkardeşimizin gönül yangınını, ‘Veda’ sınıpaylaşmak istiyorum sizlerle. Tüm kaybettiğimiz sevdiklerimiz anısına… Saygıyla, rahmetle, dua ile…

VEDA

Vedamı ettim bugün sana

Hastanenin morgunda

Gece saat iki

Hava sisli

Ortada görünmüyor

İnsanlardan herhangi biri

Etraf da buz

Morg’ ta yattığın yer gibi

Oysa ne geç fark ettim seni

Pencereden beni izleyişini

Sana yakınlaşırken

Sessizce beni terk edişini

El sallıyorum

Görünmez yerlerden sana

Hoşçakal diyorum tam da şu demde

Saat 2’ yi 21 geçe

……………Ayşe Hüma Demir……………