Yaşlılığın günü geldiğinde hepimizin kapısını çalacak. Yaşlılarımıza sevgi ve saygıyı ihmal etmeden göstermemiz gerekiyor, onları yalnız bırakmamalıyız. Geçmişin tecrübelerini bugünlere aktaran, kültürümüzü ve toplumsal değerlerimizi yarınlara taşımamızı sağlayan en kıymetli hazinelerimizin yaşlılarımız olduğunu unutmamalıyız. Yaşlılarımızın rahat bir yaşam sürmesi en önemli görevlerimizin başında gelmektedir. Yaşlılarımız yaşamlarının en olgun döneminde insanca yaşlılık aylığı alarak rahat edecektir. Yaşlılarımıza sahip çıkmak ve onlarla ilgilenmek sadece devletin ya da siyasilerin değil tüm toplum bireylerinin vatandaşlık görevidir.  İnsan, yeryüzünün halifesi, birçok varlığın kendisine hizmetle musahhar kılındığı zübde-i âlemdir. Doğumla başlayan hayat serüveni çocukluk, gençlik, yetişkinlik ve yaşlılık basamaklarından geçip ölümle nihayete erer. Hayatın akışı içerisinde her dönem yerini bir sonraki döneme bırakır. Bu dönemler içerisinde yaşlılık son demdir. Yaşlılık hayatın kaçınılmaz bir gerçeği her canlıyı bekleyen bir süreç ve insanoğlunun iyisi ve kötüsüyle geride bıraktığı ömrünü sorgulama zamanıdır. Yaşlanmayı durdurmak mümkün değildir. O hâlde yaşlanmayı kabullenip, yaşlılık günlerine kendimizi hazırlamamız en uygun olanıdır. Rabbin, sadece kendisine ibadet etmenizi, anne babaya da iyi davranmanızı kesin olarak emreder. Eğer onlardan biri ya da her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara “öf” bile deme. Onları azarlama. Onlara tatlı ve güzel söz söyle. Onlara merhamet ederek üzerlerine kanat ger ve de ki: Ey Yüce Rabbim! Küçükken onlar beni nasıl koruyup yetiştirdilerse, Sen de onları esirge. Herhangi bir genç, bir kimseye yaşlı olduğu için ikramda bulunursa, Allah o gence, yaşlılığında kendisine ikramda bulunacak birini nasip eder.