Yeryüzünün en güzel mektuplarını yazmak isterdim. Uzunca bir mektup, nokta koymak istemeyeceğim bir mektup olsun isterdim.

En çok sevdiklerimin nasıl kalbimi kırdığını konu alan tüm dünya’nın okumasını isteyeceğim bir mektup yazmak isterdim. Giriş cümlemde bile nokta olmamasını isteyeceğim bir mektup.

Şöyle başlamak isterdim mektubuma; “Yalnızlığına iyi bak ve çok iyi sahip çık, kaç kişinin emeği var onda ve bunu asla unutma. Unutma ki hayat seni zorladığında daha yolun başında kim unutma.

En ıssız yollarda bırakıldığını unutma. Kendini unutma ama sevdiklerini sandığın insanları unut, bir zamanlar öl deselerdi öleceğin insanları unut.

Kalbini kıran seni yalnızlığa iten, içinde ki çocuğu oyuncaklara, parklara küstüren herkesi unut. Ama hiç aklına getirme, bilirsin ki unuttum demek bile hatırlamaktır. Herkesin bir geçmişi vardır, bir de geçmemişi, sen geçmemişini unut.

Unutmalısın ki, Bir dönemi masalsı bir anlatım içinde anlatmasına rağmen içindeki acı gerçek bıçak gibi saplanmasına izin verme.

Bilirsin ki sevmek, son kertede kaçınılmaz sona karşı çıkmaktır. O sonu bile bile sevmek, gözünü son kez kapar gibi sevmek,o sevgide hapis kalma. Unutmalısın ki içinde ki sevgi  denilen yangında ölme.

Hayatında  sevdiğini sandığın herkesi ve her şeyi  içine göm o yola çık. İçinde yaşayanları öldür çık o yola. Uzun zaman önceydi, kaderdi diyip öyle çık yola. O yola çıkmazsan bitmiyor çünkü.

Ne yapsanız bitmiyor, durduramazsınız. Elimizi durduramazsınız, iç sesi durduramazsın Kendin olmaktan çıkarsın. Özlemelerini durduramazsın. Neyse o içinde ki şey durmaz, bitmez. Sevmeyi durduramazsın. Kendini durduramazsın Ona gider.

O yola çıkarsanız eğer öğreneceğiniz çok şey var bunu biliyorum. İlk olarak kendinizi affetmeyi öğreneceksiniz, hayatın güzelliklerini öğreneceksiniz, Sizi yakan ateşin için de durmayı öğreneceksiniz.

Öğrenemezseniz gençliğinizden nasıl af dilersiniz.

Şunu da öğreneceğinizden eminim. Yük olur muyum diye düşündüğün yere ait olmadığını. Kendini kısıtlamak zorunda hissettiğin yere ait olmadığını.

Anlatamadığın yere ait olmadığını. Anlaşılmadığın yere ait olmadığını. Kendini kendin gibi hissetmediğin hiçbir yere ait olmadığını. Tüm masumiyetiyle içimizde ki çocukluğun bu denli katledilmesine bir daha izin verme.  Sonrasında çünkü bazı cümleler eksik, bazı insanlar yarım kalıyor.