Kaç güneş battı o gecede bilmiyorum.

Sensiz kalınca bir daha hiç sabah olmayacak gibi oluyor. Ben işte sensizliğin kaç güneş batırdığını o zaman öğrendim.

Gidecek bir yer bulmak istemiştim ama ben bu kadar uzun süre, sensiz hiç kalmadım ki ve yaralandığımda gidebileceğim yer neresiydi hatırlayamadım…

Kendimi hiçbir yere ait hissedemediğim bir zamandı.

Yanın hariç…

Sonra sen geliyorsun yanıma, yine uçuk kaçık hayallerim var canlanıyor gözümde senin için, gülüşlerinin ardında.

Öyle ki senin gelişin; Maviye batırılıyor, yeşile yatırılıyor, Güneşe üfleniyor…

Baharı sürüyorsun gelirken ardından. Tüm şehir kayboluyor, sen kalbimin sokağına çıktığında.

Sen kaideleri bozan en güzel istisnasın ve ben bir mağlubiyete aşık olmanın hazzıyla her defasında sana sarılıyorum.

Sen biriktirdiğim her şeysin. Sana senden bahsedip, bak bu en sevdiğim şiir demek istiyorum.

Sesinden duyduğum her heceye sarılasım geliyor.

Dünyanın en ince ressamı bile çizemez yüzünde gördüklerimi.

Yüzünü seyretmekle gidilen bir cennet biliyorum.

İnsan hep daha fazlasını ister diyorlar ya, bana sen yetersin işte ben.

Bir kalbe bir dünya sığar dediler bende seni koydum.

Her şey yolunda gitsin diye yolum sen oldun.  Gülüşün doğsun sabahıma.

Diğer yarım filan yok, sen benim canımın tamamısın.

Sen gülünce karanlıklar güneş açıyor.

Kâinatta var olan tüm güzellikleri barındırıyor gülüşün.

Denize çıkan sokağımsın sen benim.

Ellerinin, gülüşünün değdiği her yer gökyüzüdür, ovadır, denizdir, mavi yeşildir.

Hiçbir güneş ellerin kadar beni ısıtamaz.

Ne çok sen’lerim var seninle benim bir bilsen. Aklım sana sarmaş dolaş oluyor sana.

Sevilmeye değer ne varsa sende toplanmış gibi…