Ulaşım, toplu taşıma, binalar, yağmur suyu kontrolü, enerji temini, su ve kanalizasyon ve bayındırlık işleri, iletişim hatları, enerji iletimi altyapının belli başlı öğeleri olarak öne çıkarlar. Bir kentin temel ihtiyaçları bakımından ele alındığında, altyapı kurulumu, bakımı ve yönetimi çok kriterli, çok büyük bir problemdir. Altyapı sistemleri arasındaki karşılıklı bağımlılıklar, sistem performansını ve esnekliği etkileyen güvenlik açığı temas noktalarıdır.

Sürdürülebilirlik ilkelerini içeren çok sayıda kentsel altyapı projesi örneği olmasına rağmen altyapı sistemlerinin sürdürülebilirliğini farklı sektörlerde değerlendirmeye yönelik bilgi ve yöntemlerde bir boşluk vardır,  bu sistemlerin birbirine bağlı kentsel , kırsal yerlerde sağlığı, refahı nasıl etkilediği de ortadadır. Böyle bir kavramsallaştırma, kentsel ve kırsal yerlerde  ekolojik, sosyal, ekonomik, teknik ve sağlık hedefleri arasındaki değiş tokuşları ve sinerjileri vurgulayabilir.

Kentsel tasarım, bu altyapı biçimleri arasındaki sinerjiyi geliştirmek için sürdürülebilir kentsel gelişmeyi kolaylaştırabilir.

Farklı coğrafi yerler arasında sinerjiyi artıran kentsel tasarımın nasıl geliştirileceğini anlamak, onu daha sağlam ve eşitlikçi kılmak için karar vermeyi merkeze alan yeni yaklaşımlar ve yöntemler gerektirir.

Kentsel altyapının tasarımı ve yönetimine ilişkin kararlar, sürdürülebilirlik planlaması için özellikle kritik öneme sahiptir ve arazi ve su peyzajlarının hem kısa hem de uzun vadede kentsel ve kırsal sakinlere geniş bir yelpazede fayda sağlama yeteneğini doğrudan belirler.

Bu karmaşık karşılıklı bağımlılıklar, ekonomi, toplum ve çevre kavramlaştırmalarını içeren sürdürülebilir kentsel altyapı üzerine çok boyutlu bakış açılarının eklemlenmesini gerektirir. Bununla birlikte, mühendislik, sosyal ve doğa bilimleri genelinde entegrasyon ve metodolojik yaklaşımların ve çeşitli hiyerarşik düzeylerde halkın katılımının olmaması, devam eden zorluklar teşkil etmektedir .

Ülkenin sadece coğrafi şekillerine bakılarak kurulan otoyollarda çevreye zerrece özen gösterildiği söylenemez. Bakınız, doğal çevreyi bir bıçak gibi kesen otoyol, habitatı iki bölmüş, beslenmek, üremek ve temel anlamda yaşamak için geniş alanlara ihtiyaç duyan yaban hayvanları dar ve istemedikleri alanlara kısılıp kalmışlardır.

En basitinde Afyonkarahisar’dan geçen yollara bakmak bile bu durumu gözler önüne serebilir. Oysa altyapının insan, çevre ve yaban hayatı esas alınarak düzenlendiği modern ülkelerde otoyolların altından ya da üzerinden hayvanların rahatça geçebilecekleri  geçitler doğal haliyle yapılmıştır.

doğal yaşam sistemleri üzerindeki etkileri göz ardı edilen otoyollar ülkemizde bu anlamada, planlama sürecindeki entegrasyon eksikliğine net bir örnektir.

Otomobil odaklı gelişme kalıpları ve buna altyapı politikası oluşturma, buradan kaynaklanan karar verme süreci, altyapı sistemleriyle ilgili kararlara mutlaka çevre örgütleri taraf olmalıdır.

Hızlı kentleşme, belediye yetkililerinin içme suyu veya kanalizasyon sistemleri gibi temel hizmetleri daha büyük bir metropol alanı genelinde artan nüfusa sunan altyapı sistemlerini genişletme becerisine meydan okuyabilir .